Wat een pechdag! Tijdens het rekken en strekken op de brug, voordat ik ging hardlopen, bleef ik hangen met mijn vingers in het oortje van mijn telefoon. Mijn telefoon schoot los, viel over de reling, en verdween in het midden onder de brug in het water.
Ik riep nog : “Nee!” Alsof dat zou helpen. Wat moet ik nou, alles kwijt.. dacht ik. Zonder muziek hardlopen was voor mij geen optie. Ik ging naar huis, dronk koffie, staarde voor mij uit . ‘k Voelde mij, wonder boven wonder , erg rustig worden zonder Facebook, watsapp en alle media. Ik besloot gebruik te maken van dit moment en de stoute schoenen aan te trekken.
En dat was….
Aanbellen bij 2 oudere mannen die ik wel eens zag wandelen op het landweggetje achter onze tuin, aan de andere kant van het water. Ik kende ze alleen maar vanuit de verte. De ene man zat in een rolstoel en de andere man duwde hem. Zorgzaamheid en hechte vriendschap was wat ik zag . Dat waren voor mij echte vrienden. En dat was precies wat ik zocht voor mijn nieuwe schilderij. Naast het schilderij “Vriendinnen” wat ik kortgeleden geschilderd had, was ik op zoek naar vrienden, en dat waren ze!
Ik deed mijn jas en stoute schoenen aan , liep naar hun huis en drukte op de bel.
“Vrienden voor Altijd”